Symbool van kracht 75 jaar
Telkenmale zingen we de woorden van het Regimentslied “ van ons embleem symbool van kracht, zijn wij de fiere dragers “. Trotse dragers van het embleem. Herkenbaar tussen alle andere emblemen . Het embleem dat nu 75 jaar wordt gedragen in ons leger. Vele oudgedienden zullen het samen met de baret bewaard hebben ergens in een kast of la. En als er een bijeenkomt is van het Regiment zie je ze trots met het embleem rondlopen.
In het archief van onze Historische Collectie trof ik de correspondentie, die beschrijft hoe ons embleem is ontstaan. Uiteraard was onze eerste commandant , de oprichter van het Regiment al in 1950 bezig om te komen tot een nieuw embleem dat recht zou doen aan het nieuwe Regiment. Hij verzocht de reserve majoor René Smeets , die behoorde tot het 2e Regiment Infanterie, om een Regimentsonderscheiding te ontwerpen. Deze reserveofficier was in het zuiden een bekende artiest en directeur van een kunstnijverheidsschool in Eindhoven, glazenier en artistiek adviseur van de keramische industrie in Limburg. Majoor Smeets maakte twee schetsen , waarin al duidelijk het uiteindelijke embleem is te ontwaren .
Maar ook op het ministerie had men niet op zijn handen gezeten. De Hoofdtekenaar van het Ministerie van Oorlog , zoals ons Ministerie toen heette, de Heer Frans Smits, had ook een ontwerp gemaakt. Hij, de ontwerper van alle KL emblemen en ceremoniele tenuen , had zich laten inspireren door emblemen van Franse Jagerregimenten. Een embleem wat gekwalificeerd werd als een wat druk ontwerp. Door Antoni werd het als zeer positief beoordeeld, met het wapen van Limburg, het eikenloof en jachthoorn was het vol symboliek . Echter de uniformcommissie keurde het af vanwege de te drukke vormgeving en de heer Smits moest verder borduren op de ontwerpen van Majoor Smeets
Hij keurde het ontwerp met het zwaard naar beneden gericht onmiddellijk af gezien deze stand van het zwaard feitelijk als overwonnen wordt beschouwd. En zo kwam hij uiteindelijk tot het embleem zoals we nu dragen als Limburgse Jager. Hoewel er in die 75 jaar drie varianten zijn uitgebracht.
De eerste werd in de tweede helft van 1951 vervaardigd door de firma Parree in Horst (L) uit koper dat was gewonnen uit het omsmelten van vele duizenden misschien wel miljoenen granaat-en patroonhulzen uit de Tweede Wereldoorlog. Dit embleem met de elf (11) gaatjes moest omdat het volledig uit koper plaat was geslagen elke dag gepoetst worden met de bekende geprepareerde watten of Brasso koperpoets. Dat er veel gepoetst werd laten deze voor verzamelaars interessante emblemen zien, omdat veelal de naam Limburgse Jagers en de eikels deels zijn plat gepoetst. De invoering ondervond vertraging zoals we uit de correspondentie kunnen opmaken omdat er nog grote voorraden Infanterie algemeen emblemen waren. Gelukkig bij de vaandeluitreiking op 8 oktober 1951 mocht het 322ste Bataljon Limburgse Jagers met trots het nieuwe embleem aan den volke tonen . Dat is duidelijk zichtbaar op het korte filmpje van die plechtigheid op het videokanaal van onze website. Overigens blijkt dat van dit embleem twee versies bestaan . Namelijk het verschil zit in het zwaard. Bij het allereerste model is het zwaard niet glad naar beide zijden, doch zoals op de foto te zien is, met een ophoging in het midden.
Het koper raakte op, werd duurder en zo kwam er een nieuw embleem met een andere legering die toch nog steeds vanwege het kopergehalte en natuurlijk de ingesleten gewoonte moest worden gepoetst. Maar er was ook wat veranderd, de scherpe uiteinden links en rechts waren ronder geworden. En drie gaatjes verdwenen ! Nog maar acht gaten. Waarom mag Joost weten , zal wel productietechnisch van aard zijn . En in de jongste tijd , het poetsen was er niet meer bij, kwam er een embleem met een laklaag. Diehards gingen aan het werd met vlammen om die laag eraf te krijgen maar ook dat is verleden tijd. Ook dit embleem had acht gaten maar wel een wijziging in de schrijfwijze van de M van Limburg. De middelste poot van de M is niet meer geheel naar beneden doorgetrokken.
Ook het schouder- , later kraagembleem kent drie versies . De eerste nog met drie eikels als symbool van de drie Regimenten, het 2e, 6e
en 11e Regiment Infanterie, waar ons Regiment de tradities van voortzet. Bij de tweede versie was er alweer één verdwenen. Beide waren van koper, de huidige, derde versie is van een compositiemateriaal en behoeft derhalve niet gepoetst te worden.
En dan onze Regimentskleuren. Ook daar verhaalt het archief breedvoerig. Antoni als fervent Koningshuis aanhanger wilde een combinatie van jagersgroen en oranje. De uniformcommissie daarentegen wilde de kleuren van het voormalig Bondscontingent Limburgse Jagers uit de periode 1842-1867. Het Bondscontingent zou destijds in geval van oorlog ten dienste staan aan de Duitse Bond. Dat woord “Duits” sloeg bij Antoni in als een bom. Hij, die jaren in Duitse cellen en krijgsgevangenschap had moeten doorbrengen , waar menigmaal werd gerefereerd aan het Duitse Rijk van Maas tot Memel in het oosten, was furieus tegen. Maar hij moest bakzeil halen want de kleur oranje was volgens de uniformcommissie alleen voorzien voor de Garderegimen Fuseliers Prinses Irene en Regiment van Heutsz . Zo werd aldus besloten en werd Jagersgroen en Karmozijnrood de kleur van het Regiment wat gelijk zichtbaar werd in de naambandjes op de schouder en op de kraagpatten en natuurlijk als ondergrondje voor het baretembleem. De naambandjes, die de zogenaamde grove stof uniformen sierde tot 1965 waren niet altijd van dezelfde kleur zoals te zien is. Soms was het groen juist getroffen en de andere keer het karmozijn. De eerste firma was Van Engelen & Evers Textielindustrie uit Heeze.
De naambandjes weliswaar niet in Regimentskleuren keerden terug bij de uitzending van de A- compagnie van kapitein Strik naar Irak. Een prachtig LJ initiatief, dat daarna door de gehele KL is overgenomen. Maar voor de jager, ook in de “dessert”, een duidelijk te laten zien waar hij bij hoort en trots op is.
Nico Vroom